به نام خدا و با سلام

مدتهاست 

ناقوس مرگ

کابوس هایم را

به رویایی وحشتناک مبدل ساخته

هر شب را به این امبد می خوابم

که طلوع فجر 

از بالای سقف اتاق

پیکر بی جانم را ببینم 

- که ملافه ام را کنار زده -

و هم اتاقی هایم را

در حالیکه با صدای نقاره های حرم

خوابشان آشفته شده و  با بی تفاوتی

چشمهایشان را می مالند

و دوان دوان به سمت سرویس های بهداشتی می روند

تا نماز هایشان قضا نشود

و چند روز بعد 

روزنامه ها تیتر می زنند

"مرده روی زمین ماند"

پی نوشت:

این متن پی نوشت ندارد....